Genel

Elbet Bir Gün Buluşacağız

Bugün sensiz ikinci bir yıla girerken içim bir tuhaf. Bir gün ardından okuyamayacağını bildiğim bir yazı yazmak… Dayım yola çıktı dün. Gidişini kaldırmayacağını, hasretine dayanamayacağını biliyordum ama yanına bu kadar tez varacağını da ummuyordum.

Ocak 2008: Bu ağız, vücudunda yerini bile gösteremeyeceği bir organdaki üç-beş habis hücrenin başıbozukluğundan ötürü artık anne diyemiyor.

Aralık 2009: Dedemin kurban bayramını tebrik etmek kısmet olmadı.

Ocak 2010: Şu dünyanın görebileceği en pehlivan adam, kehribar tespihli İshak Dayım Hakk’a yürüdü.

Mekânınız Cennet, kabriniz nur olsun. Ben sizden razıyım, siz de benden olun İnşallah.

Comments (2)

  1. şuan hayatın içine burnuna kadar batmış…ondan bundan ızdırap çeken biri için böyle bir yazı okumak yüzüne şaplak yemekle bir gibi… Ama hep de sormuşumdur gitmek mi zor kalmak mı…gidenler bir yolculuğunu tamamlamanın rahatlığındalar belki ama kalanlara…çok şey kalıyor miras..nemli mendiller, her sessizlikte duvara boş boş bakan gözler, en mutlu anında bir sis perdesi arkasından beliren ve içine çöreklenen bir hüzün. Ayrılık tuhaf şey yıllar geçti geçti sızı derken bazen bir bayramda, bazen bir aile meclisinde hep de en mutlu anlarda çöreklenir insanın kalbine…

  2. Gitmek her zaman kalana daha zor bencede…

    Allah mekanlarını cennet etsin ve yattıkları yerlere nur versin…

Comment here